کد مطلب:29849 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:90
[ علی علیه السلام] فرمود:«پس [ بگذار] من هم به سپاسِ این دوست داشتن، خبرت بدهم كه دوستدار من نمی میرد، مگر آن كه به وقت خارج شدن روحش، همان وقتی كه دوست دارد، مرا می بیند؛ و دشمن من نمی میرد، مگر این كه به وقت خارج شدن روحش، همان وقتی كه دوست نمی دارد، مرا می بیند».[1]. 6000. الأمالی - به نقل از حارث همْدانی -:نزد امیر مؤمنان، علی بن ابی طالب علیه السلام، رفتم. فرمود:«چه چیزْ تو را به این جا كشاند؟». گفتم:مهر تو، ای امیر مؤمنان! [ علی علیه السلام] پرسید:«ای حارث! مرا دوست داری؟». گفتم:آری، به خدا سوگند، ای امیر مؤمنان! فرمود:«لحظه مرگت مرا می بینی، همان وقتی كه دوست داری؛ و اگر مرا [ در حالی ]دیدی كه مردانی را از كنار حوض می پراكنم، به گونه ای كه شتر غریبه را دور می سازند، مرا آن چنان كه دوست می داری، می بینی؛ و اگر مشاهده كردی كه بر پل صراط، دَرَفش ستایش[2] را گرفته ام و در پیشاپیش پیامبر خدا حركت می كنم، حتماً مرا آن چنان كه می پسندی، درمی یابی».[3]. 6001. شرح نهج البلاغة - به نقل از ابو غَسّان نَهْدی -:گروهی از شیعیان علی علیه السلام در محلّی نزد آن حضرت آمدند و او بر حصیر فرسوده ای نشسته بود. [ علی علیه السلام ]فرمود:«چه چیزْ شما را به این جا كشانده است؟». گفتند:مهر تو، ای امیر مؤمنان! [ علی علیه السلام] فرمود:«بدانید كه دوستدارم مرا می بیند، آن وقتی كه دوست دارد مرا ببیند؛ و دشمنم مرا می بیند، در آن وقتی كه ناخوش می دارد مرا ببیند».[4]. 6002. الكافی - به نقل از عبد الرحیم -:به ابو جعفر امام باقرعلیه السلام گفتم:صالح بن میثم از عبایه اسدی نقل كرده است كه از علی علیه السلام شنیده است كه او می گفت:«به خدا سوگند، بنده ای كه دشمن من است، هرگز بر كینه من نمی میرد، مگر آن كه هنگام مرگش، در آن وقتی كه ناخوش می دارد، مرا ببیند؛ و بنده ای كه دوستدار من است، هرگز بر مهر من نمی میرد، مگر آن كه به هنگام مرگش، در آن وقتی كه دوست می دارد، مرا درك كند». ابو جعفرعلیه السلام فرمود:«آری؛ و پیامبر خدا در سمت راست شخص محتضر است».[5]. 6003. امام صادق علیه السلام:به خدا سوگند، هیچ میرنده ای با مهر علی علیه السلام نمی میرد، مگر آن كه او را در خوشایندترین جایگاه ها می بیند و به خدا سوگند، هیچ میرنده ای با كینه علی علیه السلام نمی میرد، مگر آن كه او را در ناخوشایندترین وقت ها می بیند.[6]. 6004. الكافی - به نقل از محمّد بن حنظله -:به ابو عبد اللَّه امام صادق علیه السلام گفتم:فدایت گردم! حدیثی شنیده ام كه بعضی از دوستداران و پیروانت آن را از پدرت نقل كرده اند. فرمود:«آن حدیث چیست؟». گفتم:می پندارند كه او فرموده است:«حسرتبارترین هنگام برای انسان نسبت به آنچه (منزلتی كه) ما بر آنیم، وقتی است كه جان به لب آید». فرمود:«آری. هنگامی كه مرگ در رسد، پیامبر خدا، علی علیه السلام، جبرئیل و فرشته مرگ می آیند. آن گاه این فرشته به علی علیه السلام خواهد گفت:ای علی! آیا فلان شخص، دوستدار تو و خاندانت است؟ [ علی علیه السلام ]پاسخ می دهد كه:"آری، او دوستدار ماست و از دشمنان ما بیزاری می جوید". این سخن را پیامبر خدا نیز به جبرئیل می گوید و جبرئیل، آن را به نزد خدای عزّوجل بالا می برد».[7]. 6005. الكافی - به نقل از ابو یَعفور -:خَطّاب جُهَنی، در رفت و شد با ما بود و نسبت به خاندان محمّدصلی الله علیه وآله دشمن. او با نَجده حَروری[8] همراهی می كرد. به خاطر تقیّه و ارتباط، به ملاقات خطّاب رفتم. وی بیهوش و در حال مرگ بود و شنیدم كه می گفت:ای علی! چرا مرا با تو سرِ ستیز بود؟ این را به ابو عبد اللَّه امام صادق علیه السلام خبر دادم. فرمود:«سوگند به پروردگار كعبه كه علی را می دیده است. سوگند به پروردگار كعبه كه او را می دیده است».[9]. ر. ك:ج 8، ص 245 (علی از زبان علی/فضیلت های پراكنده).
5999. رجال الكشّی - به نقل از حارث اَعوَر -:یك شب نزد امیر مؤمنان علی علیه السلام آمدم. پرسید:«ای اعور! چه چیزْ تو را به این جا كشاند؟». پاسخ دادم:ای امیر مؤمنان! به خدا سوگند، مهر تو مرا به این جا آورد.